Toch blijft de overgrote meerderheid (83%) positief over de toekomst van het beroep, ondanks bezuinigingen, bureaucratie, negatieve beeldvorming, eigen subassertiviteit en dies meer.
Slechts 17% geeft aan het voornamelijk somber in te zien. Maar dat de tijd dringt om het roer om te gooien, is duidelijk. De ‘identiteitscrisis van de psychiater’ wordt door veel van de respondenten gedeeld en beschreven, onder andere met termen als ‘biologisch simplisme’; ‘niet het niveau halen van een medisch-specialist als beroepsgroep’; ’De negen tot vijf mentaliteit’, ´Het gebrek aan neurologische/somatische kennis en onderbouwing; ‘Mogelijk toch nog arrogantie’; en ‘De te grote afstand tot de maatschappij’ als belangrijke tekortkomingen.
Waar moet het naartoe? De hoop is op de volgende zaken gevestigd:
- efficiëntere zorgorganisatie (58%),
- destigmatisering van de psychiatrische patiënt (51%),
- samenwerking met ketenpartners (46%),
- psychotherapeutische mogelijkheden (42%),
- farmacotherapeutische mogelijkheden (40%)
- neuroscience (39%)
De respondenten streven naar het behoud van deskundigheid en autonomie, optimaal contact met de patiënt en diens familie, onderlinge samenwerking en intercollegiaal fatsoen (‘een volwaardig medisch specialisme’). Psychiaters moeten zich niet verschuilen achter anonieme beroepsorganisaties, maar het is vooral de taak van individuele psychiaters om zich te laten horen in de media.
En op de vraag of zij opnieuw voor de psychiatrie gekozen zouden hebben, antwoordt de meerderheid op dit moment positief: ‘Het is een prachtig vak waarin veel mogelijk is voor de psychiater en voor patiënten”, luidt een reactie. “Ik hoop dat we onszelf heruitvinden met respect voor de patiënt, onszelf en de maatschappij en vice versa!’
Ook gelezen:
>1 - Beroepsfierheid bestaat nog
>2 – Negatieve beeldvorming: ‘Afvinkpsychiater, pillenhulpje’
