"Artsen worden tegenwoordig bij euthanasie als een soort technicus ingeschakeld", vindt Jacqueline Van De Walle die haar mening ventileert in De Standaard. "Telkens weer moet ik mij verdedigen tegen het vanzelfsprekende, eisende karakter ervan en moet ik uitleggen dat euthanasie geen evidente handeling is."
"Toen de euthanasiewet er in 2002 kwam, ging ze over duidelijke situaties van een nakend levenseinde met ondraaglijk en niet te lenigen fysiek lijden. De bedoeling was dat de arts die dan noodzakelijkerwijs en humaan ‘doorspoot’, niet vervolgd kon worden."
"Tegenwoordig is euthanasie een vrijwillige keuze, mogelijk in steeds meer situaties, waarbij de arts bijna als technicus wordt ingeschakeld. Telkens weer moet ik mij verdedigen tegen het vanzelfsprekende, eisende karakter ervan en moet ik uitleggen dat euthanasie geen evidente handeling is."
"Patiënt en wetgever moeten beseffen dat een euthanasie uitvoeren niet in je koude kleren gaat zitten – je moet daar als arts en als mens van bekomen. Je kunt je afvragen of het normaal is dat een actieve levensbeëindigende handeling zelfs maar van een arts wordt gevraagd!"
"Ik vind dat ik als arts een andere zorg te bieden heb aan de stervende persoon: de comfortzorg regelen, emotionele ondersteuning bieden, het natuurlijke stervensproces begeleiden, afscheid en rouw laagdrempelig maken. Hetzelfde geldt voor mijn taak bij dementerenden: échte zorg is op een waardige manier met de patiënt omgaan: met geduld en begrip voor de verwardheid, met een kwinkslag of een geruststellend woord, met de nodige tijd voor voeding, lichaamshygiëne en een gesprek. Er is voor mij geen enkele medische reden om iemand van de wereld te helpen vanwege decorumverlies, geheugenproblemen of eenzaamheid."
"Als de patiënt, zijn vertegenwoordiger of de wetgever beslist dat euthanasie op dementerenden toch moet kunnen, dan is het zonder mij. Zoek maar iemand anders voor die smerige job."
Dr. Jacqueline Van De Walle Hamme-Mille
Laatste reacties
Anthony Cornelissen
27 maart 2024Collega Vandewalle, ik ben LEIFarts en heb toch een heel andere kijk op de zaak. De enige eisende patiënt die ik ooit gehad heb heb ik geweigerd. De vraag komt steeds, eerder aarzelend, van de patiënt en er valt al een pak van de patiënt weg dat er in alle eerlijkheid en openheid kan over gepraat worden. De patiënt houdt altijd de regie in handen, dus helemaal geen vieze job. In het geval van dementie is er nuance. Ik heb onlangs een advies gegeven over een patiënt met een Lewi-body dementie, die in een vroeg dtadium gediagnosticeerd was. Tijdens ons gesprek wist patiënt nog zeer goed waarover hij praatte en hij werd gevolgd door de neuroloog, die het tijdstip zou bepalen waarop de toestand nog net niet dramatisch zou zijn en dus het geschikte moment voor de euthanasie. Ik heb patiënt uiteraard gevolgd in zijn prangend verzoek: hij wou niet in een toestand verzeilen die mensonwaardig zou zijn. Met een tollerantere wetgeving hadden we zelfs nog enkele maanden langer kunnen wachten.
En het uitvoeren van een euthanasie is bij mij een zeer waardig afscheid met de familie erbij, een hapje en een drankje, ne goeie knuffel met al de geliefden en dan beslist de patiënt het moment en tot heden toe zijn ze allemaal met een glimlach op het gelaat vredig ingeslapen. Duurtijd 1 1/2 tot 2 uur en je krijgt er veel waardering voor terug. Ik ben nog nooit beschouwd en ik heb me nog nooit gevoeld als een “technicus” in tegendeel, veel menselijkheid, respect en waardering.
Cornelissen Anthony
Conrad Haelterman
25 maart 2024waarom moet de gezondheidszorg ,de doctors,de klinieken, de mutualiteitendaar zoveel geld aan verdienen op kosten van de gezonde mens???
Lucas Kiebooms
25 maart 2024Eindelijk iemand die duidelijk het hellend vlak blootlegt. Niemand moet rechtstreeks of onrechtstreeks gedwongen worden tot daden die in geweten niet verantwoord zijn noch te verantwoorden zijn. Reeds nu is er enorme druk want ge moet doorverwijzen, dit is meewerken aan een daad die tegen het geweten indruist. Ook de zorgenden die 'binnen het team' zich niet kunnen zomaar kunnen onttrekken zijn slachtoffer. Ook zij moeten beschermd worden. Het toont het nefaste van de wet.
Bart Lelie
25 maart 2024Ik kan het betoog van collega Van De Walle volgen tot de laatste paragraaf. Daar gaat ze helaas de mist in. Als arts hoor je alternatieven te bieden en als je zelf niet kan helpen door te verwijzen. Je laat je patiënt niet in de steek omwille van je eigen principes.
Ik zit momenteel met een analoog probleem waarbij de regering opteert voor een slechte screeningstest voor baarmoederhalskanker. Ik zal niet meewerken aan primaire HPV screening, maar ik zal het alternatief aanbieden aan mijn clinici en dus doorverwijzen.