In een vorige nieuwsbrief hebben we gemeld dat de Europese Commissie er al voor de derde keer van heeft afgezien om haar project voor regeling van hormoonverstoorders voor te leggen aan het Parlement, omdat er geen meerderheid is die zich achter de tekst kan scharen. Sommigen zijn verwonderd dat hormoonverstoorders zo belangrijk zijn. Laten we er daarom wat dieper op ingaan.

De WGO maakt onderscheid tussen bewezen en potentiële hormoonverstoorders, dus een onderscheid tussen gevaar en risico. Potentiële hormoonverstoorders zijn veel talrijker.

Tot nog toe zijn meer dan 800 hormoonverstoorders geïdentificeerd. Sommige komen van nature voor in het milieu en de voeding (fyto-oestrogenen, mycotoxines), maar de meeste worden gebruikt in de landbouw (pesticiden) of zitten in plastic (bisfenol A), textiel (vlamvertragers), cosmetica (bewaarmiddelen zoals trichlosan en parabeen, plastificeerders, ftalaten), hygiënische producten (bewaarmiddelen), parfum en voedseladditieven. Daar komen nog zware metalen bij (lood, methylkwik) en persisterende organische vervuilende stoffen (dioxines, PCBs, DDT etc.).

Tal van epidemiologische studies hebben een verband vastgesteld tussen hormoonverstoorders en stoornissen of ziekten die gekenmerkt worden door een disfunctie van het endocriene systeem, zoals obesitas, type 2-diabetes, onvruchtbaarheid, schildklieraandoeningen, hormoonafhankelijke kanker (borstkanker, prostaatkanker) en cognitieve of neurogedragsstoornissen (hyperactiviteit, autisme) bij kinderen.

Vooral de timing van blootstelling aan hormoonverstoorders is belangrijk: de periode dat de organen zich ontwikkelen, dus van het foetale leven tot in de adolescentie. Het is uiteraard gevaarlijk als de cellulaire boodschappen op dat ogenblik worden verstoord.