Nu voor de Koninklijke Belgische Vereniging voor Dermatologie en Venerologie (KBVDV) een vernieuwd bestuur in het zadel zit, is het moment aangebroken om de uitdagingen en de kansen van het beroep door te lichten. Dat doen we met KBVDV voorzitter Prof. Jan Gutermuth en de voorzitter van de beroepsvereniging, dr. Koen Roegies.

U geeft aan dat de erelonen op consultaties van enkele disciplines onvoldoende de kosten dekken van die consultaties?

Koen Roegies: “Dermatologen hebben het inderdaad moeilijk in perifere ziekenhuizen. Hun verplegend personeel moet betaald worden uit solidariteitsfondsen, gespijsd door rendabelere specialismen.  Zoniet ontbreekt de nodige praktijkondersteuning en facilitatie in materiaal en ruimtes. De ziekenhuisinfrastructuur is vaak niet afgestemd op de manier waarop dermatologen zouden moeten werken; kamers zijn te klein, niet ergonomisch en extreem duur."

"In de afgelopen 2 decennia heeft dit geleid tot een uitwijken van de dermatologen naar een extramurale setting en de noodzaak tot deconventioneren om een modern geoutilleerde en kwalitatieve praktijksetting te financieren."

"79% van de beroepsactieve dermatologen weigert intussen de conventie artsen-ziekenfondsen. Er is geen duidelijker politiek correct signaal mogelijk richting de overheid om het onderhuids ongenoegen van een volledige beroepsgroep te uitten. Elk nieuw akkoord voorziet in financiële middelen om de verloning van artsen gelijk te trekken en daardoor de conventiestatus van bepaalde specialismen te bevorderen. Tot op heden werden deze middelen niet ingezet voor de beoogde herwaardering van de dermatologie, nochtans stilaan een symbooldossier."

De overheid wil komaf maken met supplementen met het oog op tariefzekerheid en een betaalbare zorg voor alle verzekerden?

Koen Roegies: "De chronische onderfinanciering van onze discipline werd in het verleden pragmatisch opgevangen door een hogere bijdrage te vragen aan de patiënt: het supplement (in de dermatologie doorgaans 50% van de bijhorende nomenclatuur)."

"De minister geeft aan dit supplement in de media de negatieve bijklank van verrijking en “graaiers in de zorg”, terwijl in werkelijkheid het supplement de financiële tekortkoming van de overheid weerspiegelt. Indien de overheid gelijke tred zou houden met de reële zorgkost, dan zouden supplementen niet nodig zijn. Supplementen staan voor alle duidelijkheid volledig los van de vergoeding voor niet verzekerde (bijvoorbeeld zuiver esthetische) zorg."

"Dankzij het supplement staan dermatologen toch garant voor kwaliteitsvolle zorg, voldoende tijd per patiënt en zorginnovatie; dit supplement mag van ons ten laste genomen worden door de overheid onder de vorm van een herwaardering van onze nomenclatuur, maar dat kost veel geld, zelfs indien men zich beperkt tot patiënten met recht op verhoogde tegemoetkoming (tot 25% van onze activiteiten). Hiervoor wordt reeds enkele jaren verwezen naar de nakende structurele herijking van de nomenclatuur in 2028. Intussen is wel het sluitstuk van die hervorming reeds van kracht: het algemeen verbod op ereloonsupplementen in de ambulante zorg voor patiënten met verhoogde tegemoetkoming brengt, zonder enige vorm van compensatie, de leefbaarheid van de dermatologen praktijk vandaag reeds in gevaar.  Deze maatregel kort onze werkingsmiddelen met gemiddeld 10% .”

Welke oplossingen stelt de beroepsvereniging voor om een mouw te passen aan die chronische onderfinanciering?

Koen Roegies: “Er is een verhoging van minstens 20 euro per consultatie nodig opdat dermatologen zich zouden kunnen aligneren aan de geconventioneerde tarieven. Concreet moet het budget dermatologie met 50% stijgen om de reële kostprijs en intellectuele prestaties volledig te dekken.”

De huidartsen pleiten verder voor een rechtvaardige herziening van de nomenclatuur, “waarbij het honorariumdeel voor elke arts hetzelfde is en het kostendeel fair wordt vergoed, ongeacht of de praktijk intramuraal of extramuraal is.”

Vormt innovatie een uitweg?

"Sinds 2013 trachten wij om teledermatologie op de kaart te zetten. Wij wachten nog steeds op een nomenclatuurnummer, cruciaal voor een medico-legaal kader en dekkende beroepsaansprakelijkheidsverzekering. De voordelen van teledermatologie zitten nu uitsluitend  bij de patiënt – die zich niet moet verplaatsen – dan bij de arts: “Dermatologen hebben ongeveer dezelfde tijd nodig voor een online consultatie als voor een fysieke consultatie.”

"Teledermatologie wordt wel gezien als een zinvolle tool voor e-learning voor huisartsen en om efficiënter te werken door beelden als advies op afstand te beoordelen. Maar ook dat kost tijd en moet vergoed worden."

"Innovaties zoals kunstmatige intelligentie (AI) kunnen de zorg versnellen en efficiënter maken, met name voor verslaggeving en voorschriften, maar opnieuw is hier een vergoeding vereist voor de nodige investeringen."

Concepten als Integrated Practice Units (IPU's) en "bundle payment" (vaste vergoeding per aandoening per jaar), zoals voorgesteld door Michael Porter uit Boston en deels in de praktijk gebracht in het UZ Gent, zijn aantrekkelijk voor complexe medische situaties. “Maar anderzijds zijn ze enorm duur en niet geschikt voor de meerderheid van de dermatologische patiënten die slechts af en toe één specialist, b.v. in het kader van acné, nodig hebben. Efficiëntie vinden in deze modellen is complex en lost het tekort aan mensen niet op”, weet Jan Gutermuth.

“Door de onderfinanciering in ziekenhuizen werken vele dermatologen nu in een privépraktijk, hetzij solistisch, hetzij in groepspraktijken."

Hoewel groepspraktijken financieel logisch zijn voor de toekomst, duiken ook menselijke uitdagingen op bij associaties”, geeft dr. Roegies aan.

> Meer over het standpunt van de dermatologen in onze volgende papieren editie.