Een arts kreeg een klacht aan zijn been, afkomstig van een vader van drie minderjarige kinderen. Dat wegens ‘betwistbare attesten’. De attesten zouden indruisen tegen het vonnis van de rechtbank. Ze beletten de vader om contact te hebben met een van zijn kinderen.

Twee attesten stipuleerden dat een kind bij de moeder moest blijven voor een bepaalde periode, daar waar de rechtbank bij vonnis een gelijke verblijfsregeling voor beide ouders had uitgesproken (even weken bij de vader, oneven weken bij de moeder).

Het kind in kwestie had blijvende pijnklachten nadat het op school viel en een gips om kreeg. Volgens de arts waren die pijnklachten moeilijk te duiden. Op basis daarvan onder meer trok de arts de therapietrouw van de vader in twijfel. De zoon zou ook angst koesteren tegenover de vader. Er deden zidh verder diverse astmatische opstoten voor na de terugkomst van de vader. De attesten zelf had de arts geschreven zonder op de hoogte te zijn van het vonnis. Wel wist hij af van de echtelijke moeilijkheden en het feit dat er een omgangsregeling bestond. De dokter koos zogezegd voor het belang van het kind.

Wat de arts uit het oog verloor, is dat hij eventueel wel advies kan geven aan beide ouders om de omgangsregeling te veranderen. Maar als die partijen niet akkoord gaan, moet hij hen daarvoor naar de rechtbank doorverwijzen. Een arts mag zich immers alleen met het arts-zijn bezighouden en zich niet mengen in familiale aangelegenheden, motiveerde de Orde haar beslissing. Die kwam op een berisping neer van de provinciale raad West-Vlaanderen.