Telkens wanneer jullie gepest worden door de overheid, stellen velen van jullie zich deze vraag. Laat me proberen uit te leggen waarom het zelden mogelijk is om de overheid te stoppen.
Wanneer een schadelijk project de huisartsenpraktijk bedreigt, vermenigvuldigen de autoriteiten het aantal beslissingsfora waar daarover onderhandeld wordt. Dat om onze vertegenwoordigers uit te putten en, als dat niet lukt, om ze elkaar te laten tegenspreken op de verschillende fora.

Als dat niet werkt, wordt de vertegenwoordiger die geacht wordt het grootste obstakel voor het project te zijn, uitgenodigd op een "informele bijeenkomst".  Geeft hij of zij geen gehoor aan deze uitnodiging, dan kunnen de notulen van de vergadering worden vervalst.

Als laatste redmiddel wordt een van de meest invloedrijke bestuursleden benaderd: degene die het minst bekend is met het onderwerp, in de ultieme hoop dat zijn onervarenheid hem ertoe zal brengen zijn steun te verlenen.

Deze valstrikken worden meestal ontweken. Maar niemand is onfeilbaar en de vaardigheid van onze gesprekspartners is verbijsterend.

Naast het feit dat het aantal overheden uitbreidt, stellen ze nu ook de plaatsen waar over de toekomst van de huisartsgeneeskunde wordt beslist, open voor andere beroepen in de gezondheidszorg. Doordat ze in de minderheid zijn, zien de huisartsen hun beslissingsbevoegdheid naar de periferie van een constellatie van gezondheidsberoepen geduwd.

Op het Waalse eerstelijnsplatform heeft de huisartsgeneeskunde (syndicaten, kringorganisatie en wetenschappelijke vereniging samen) slechts 8% van de stemmen. De Waalse autoriteiten hebben deze hersenschim duidelijk tot hun exclusieve gesprekspartner gemaakt in kwesties van de "eerste lijn" en dus de huisartsgeneeskunde. De syndicaten worden nu enkel nog geraadpleegd in steeds beperktere domeinen. 

Het syndicaat dat niet toegeeft in een project staat meestal alleen tegenover een koor van trouwe bondgenoten van de promotoren, die het syndicaat dan stigmatiseren als korporatistisch, reactionair en gekant tegen elke kwaliteitsverbetering. Hun favoriete middel om het vertrouwen van het publiek te misbruiken is een hoop dubbelzinnigheid.  

Bijvoorbeeld: de zin "De beste zorg, door de meest geschikte zorgverlener, tegen de juiste prijs" lijkt te verwijzen naar "de echelonnering en herwaardering van vergoedingen", terwijl hij in feite "subsidiariteit" promoot, d.w.z. het recht van andere professionals in de gezondheidszorg om medische handelingen uit te voeren zonder dat die door een arts worden voorgeschreven, handelingen die worden gefinancierd door te putten uit de enveloppe voor medische honoraria.
Begrijpt u nu wat de artsenvertegenwoordigers die blijven anticiperen, uitspoken en hoe ze standvastig blijven tegenover wie liever tijd rekt, de spot drijft met wie actie onderneemt alvorens "constructief" door de knieën te gaan en waarom het alleen mogelijk is om dingen in de marge te veranderen?

Naar mijn mening ligt de toekomst in het inhuren van gespecialiseerde advocaten om ons te vertegenwoordigen in besluitvormingsorganen. Maar hier hangt een prijskaartje aan vast dat niemand anders dan u zich kunt veroorloven, hetzij via uw stem, hetzij via uw lidmaatschapsgeld.

Het eerste kost u één minuut per vijf jaar en het tweede iets meer dan één euro per dag. 

Maar wat spoken huisartsen te velde uit?