Is It Time for a New Medical Specialty? The Medical Virtualist? Dat vragen de dokters Michael Nochomovitz en Rahul Sharma van het New York Presbyterian ziekenhuis zich af in de JAMA. De artsen houden een pleidooi voor goede ‘webside manners’, naar analogie met ‘bedside manners’.
De geneeskunde is de afgelopen vijf decennia ontzettend veranderd omwille van de vooruitgang in de wetenschappen en in de geneeskunde. Diagnoses en behandelingen worden almaar complexer, de nood aan gespecialiseerde opleidingen almaar groter.
Wij stellen een nieuw specialisme voor, dat van de ‘medical virtualist’. Die term kan gebruikt worden om artsen te beschrijven die het gros van hun tijd patiënten behandelen en verzorgen via virtuele media. Nu doen heel wat artsen dat, maar dan zonder de nodige opleiding. In die opleiding moet er dan ook voldoende aandacht zijn voor goede ‘webside manners’. Er zijn nu in de Verenigde Staten al cursussen voor artsen, maar die zijn vaak commercieel en hebben geen banden met medische raden of verenigingen, laat staan dat ze erkend worden, aldus de twee artsen.
“De huidige zorg is multidisciplinair, met naast artsen ook verpleegkundigen, studenten geneeskunde, praktijkassistenten, arts-assistenten, apothekers, sociaal werkers, voedingsdeskundigen, en meer nog. Al die betrokkenen moeten opgeleid worden in de virtuele zorg om kwaliteitsvolle zorg te kunnen verstrekken. Mogelijk is er nood aan artsen die multidisciplinaire virtualisten zijn met elk hun eigen specialisme. Daarbij denken we bijvoorbeeld aan urgentie-virtualisten, intensive care virtualisten, neurologische virtualisten of psychiatrische virtualisten”, zo zeggen de artsen.
Nochomovitz en Sharma sluiten wel uit dat de klassieke consulten ooit volledig vervangen kunnen worden. Voor de patiënten blijft het ‘bricks and clicks’, in dit geval een combinatie van klassieke en virtuele zorg.
De auteurs merken ook op dat het succes van technologie niet alleen bepaald wordt door software en hardware, maar ook door de gebruiksvriendelijkheid en de meerwaarde ervan. Ook wat de werkload betreft.
De nieuwe specialisten zullen moeten beschikken over bepaalde competenties. Zo kan het medisch curriculum niet zonder kennis over wettelijke en klinische grenzen van virtuele zorg, het uitvoeren van virtuele onderzoeken van de patiënt, ‘virtual visit presence training’, on-site klinische metingen en continue vorming.
“Als de vooruitgang in de technologie aanhoudt en als er reëel bewijs is voor de stelling dat de technologie een positieve impact heeft op de zorg, de outcome en de kosten, dan zouden de nieuwe specialisten wel eens heel belangrijk kunnen zijn voor patiënten van de volgende generatie”, besluiten de artsen.
> Is It Time for a New Medical Specialty?The Medical Virtualist (Full text)
