Er zijn syndicale verkiezingen. Er is keuze tussen 3 syndicaten. Twee van die syndicaten verdedigen (vooral) de belangen van de specialisten. In die syndicaten mag een huisarts wel eens zijn stem laten horen… als een roepende in de woestijn. Soms moet men wel de huisartsen een kleinigheid toeschuiven om de illusie te wekken.

Ik had mijn hoop gesteld op AADM. Domus medica heeft een syndicale poot. Eindelijk een syndicaat van en voor huisartsen. Ik moet besluiten dat dit een softenonpootje is. In de voorbije legislatuur heb ik geen enkele syndicale actie of standpunt gehoord van Domus. Integendeel. Ik heb fel de indruk dat Roel Van Giel een job ambieert bij de CM of in het kabinet van Maggie. Al wat van boven komt wordt mede door Domus doorgeduwd (top-down zegt Arne Vanrenterghem terecht). Domus is op dat punt het contact met de basis volledig kwijt.

In de commissie artsen-ziekenfondsen zijn de verdeelde artsen in de minderheid. De partijpolitiek-gebonden andere instanties lobbyen, zijn georganiseerd voor dergelijk werk, en hebben er tijd voor; het hoort bij hun werk. Zij plannen de vergadering, stellen de agenda op en bepalen de te bereiken eindpunten. De artsen mogen achterhoedegevechten leveren. Zij mogen de komma’s zetten.

Ook in het rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering zijn de artsen vertegenwoordigd. De arts zit erbij en kijkt er naar; ‘k zag twee beren broodjes smeren… Dit kan nuttig zijn om te weten wat op ons afkomt. Maar daar stopt het.

Mogen wij ons de illusie maken van verandering met syndicale verkiezingen? Neen, zoals Ri de Ridder bij zijn afscheid terecht zei, het systeem is zelf-bestendigend.

Wat ben ik blij dat ik mag kiezen tussen diverse kwalen. Wat ben ik blij dat ik in dit vrij land eens mijn gedacht mag zeggen. Een positieve noot om te eindigen: ik breng veel respect op voor de idealisten die zich syndicaal inzetten.

Dr. Xavier Biebuyck is huisarts in Kortrijk.