De aanpak van een collectieve noodsituatie zoals die bestond na de aanslagen van 22 maart 2016, is fundamenteel anders dan een individuele noodsituatie. Dat heeft dokter Olivier Vermylen, verantwoordelijk voor de medische hulpverlening in het Brugmann-ziekenhuis, verklaard voor het Brusselse assisenhof.

"Bij een dergelijke collectieve noodsituatie zit je altijd met een groot aantal slachtoffers, en is de nood aan hulp vaak groter dan de meteen beschikbare middelen", legde dokter Vermylen uit. "Dat vraagt een speciale organisatie en een plan van aanpak. Het doel is zoveel mogelijk personen redden, en de voorrang wordt dan ook gegeven aan de levende slachtoffers. Maar daarbij moeten we wel eerst informeren, alvorens we kunnen beginnen functioneren, en organiseren alvorens we kunnen beginnen verzorgen."

"In een eerste fase worden 3 MUG-teams ter plaatse gestuurd, waarbij het eerste MUG-team ter plaatse de informatie moet verzamelen en doorgeven, de eerste coördinatie moet doen en bepalen waar de vooruitgeschoven medische post moet komen", ging de arts verder. "De tweede MUG doet een eerste triage van de slachtoffers en deelt de kleurkaarten die bepalen hoe dringend ze hulp nodig hebben. Rood is heel dringend, geel minder dringend, en zwart is overleden. De derde MUG zet dan de medische post op."

Bij een dergelijke collectieve noodsituatie worden de slachtoffers eerst zo snel mogelijk verwijderd van de plaats van de ramp, waarna een eerste triage plaatsvindt, en de slachtoffers overgebracht worden naar de medische post.

"Daar vindt een tweede triage plaats, en bekijken we opnieuw de toestand van de slachtoffers", zei dokter Vermylen. "In één zone plaatsen we de slachtoffers die zwaargewond zijn of in levensgevaar en snel naar het ziekenhuis moeten, in een tweede zone de andere. In de medische post bereiden we de slachtoffers alleen voor op hun overbrenging naar het ziekenhuis, we doen geen definitieve behandelingen."

> Hulpdiensten gebruikten in luchthaven bagagewagentjes om te evacueren