De voorzitter van Domus Medica, Roel Van Giel, heeft zijn bedenkingen bij de wijze waarop de Bvas de begrotingsgesprekken voerde.

Bij het begin van de begrotingsbesprekingen presenteerde de Bvas een lijst van financiële behoeften voor de begroting 2019 waarvan de totale kostprijs – als je alle vraagtekens in hun document invult – meer dan een half miljard euro zou bedragen. Ik moest denken aan Comical Ali. Kent u hem nog, de Iraakse minister van informatie die voor de camera’s van de wereldpers stond te vertellen dat zijn land de VS ging verslaan terwijl de Amerikaanse tanks op de achtergrond voorbijreden? Als iemand hem nog zoekt, hij zit eens in de maand op de Medicomut.

Een begroting opstellen is altijd een moeilijke oefening. Als artsenbond heb je dan twee opties: je maakt er een show van, in de hoop dat die enkele kiezers extra oplevert, of je neemt als sociale partner je verantwoordelijkheid op en je probeert binnen het wettelijke kader een optimaal resultaat voor de artsen te bedingen. Je stuit dan wel op twee belangrijke beperkingen:

1. Je begint niet met een wit blad maar met een financieel kader dat werd opgelegd door de regering. Op dat kader valt van alles aan te merken, wat de partners die de begroting van 2019 hebben goedgekeurd in het verzkeringscomité dan ook hebben gedaan. Maar kleur je buiten die lijntjes, dan vliegen je voorstellen automatisch in de prullenmand en geef je de regering vrij spel.
2. België geeft ongeveer 18% van zijn bruto binnenlands product uit aan zorg en welzijn. Ongeveer 10,5% van dat bbp gaat naar gezondheidszorg. Wie denkt dat dit budget in de nabije toekomst nog spectaculair zal stijgen, dwaalt. Er moet de volgende jaren nog veel geïnvesteerd worden in de zorg om de werkelijke groei van de zorguitgaven te kunnen financieren (wat vandaag trouwens niet het geval is!), maar veel extra’s zullen er niet te rapen zijn. Integendeel.

Sommige partners blijven volharden in de overtuiging dat de nieuwe behoeften alleen met extra middelen kunnen worden ingevuld. Dat is de oplossing van het verleden, met groeivoeten van 4,5% en een ongebreidelde wafelijzerpolitiek.  Iedereen had zijn sinterklaaslijstje en de jaarlijkse zak geld was het ideale glijmiddel om een akkoord te bereiken zonder de heikele onderwerpen te moeten aanpakken.

Die tijd is definitief voorbij. Als je nog nieuwe initiatieven wil financieren of bepaalde prestaties wil herwaarderen, dan moet je binnen de huidige financiering zoeken. En, geef toe, met een budget van 26,5 miljard euro moet dat mogelijk zijn.

Het vergt echter durf en ondernemingszin om de heiligste huisjes af te breken, de financiering van ziekenhuizen aan te pakken en de nomenclatuur te hervormen.

Wil je echt iets veranderen in de zorg en heb je een verlanglijst van meer dan een half miljard euro, dan ben je pas geloofwaardig als je ook zegt waar je die smak geld wil vinden in het huidige budget. Weet je dat niet, dan zijn zulke lijstjes niet meer dan stunts.

Als nog één huisarts gelooft dat de Bvas de nomenclatuur van een consultatie echt wil optrekken tot 30 euro, dan moet ik die wakker maken uit zijn droom. Het was een goed gecoördineerde mediacampagne, maar ze levert je geen eurocent extra op voor je consultatie.

Als je als artsenbond bepaalde disciplines daadwerkelijk wil upgraden, en als je de nomenclatuur van een huisartsenconsultatie echt wil verhogen tot 30 euro, dan heb je geen andere keus dan de nomenclatuur te herijken en de financiering van de ziekenhuizen te hervormen.

Zolang sommige sociale partners dat afblokken en de regering niet de moed heeft om het door te drukken, blijft alles gerommel in de marge, zullen ronkende reclameslogans ons om de oren blijven vliegen, en blijven enkel de gekken in vreugde leven.

> Lees ook :Tijd voor respect! (Dr Luc De Clercq)